دکتر محمد قریب
شخصیت کم نظیر دکتر قریب را باید ارج نهاد و ویژگی‌هایش را در دل تاریخ جوانمردی‌های این مرز و بوم حفظ کرد. او را باید ستود، نه تنها به دلیل بنا نهادن طب اطفال ایران با کوشش‌های بی‌دریغش در اعتلای این حوزه از علم پزشکی، بلکه به جهت تمام خصایلی که یک انسان را ممتاز می‌سازد و تا سالیان دراز پس از مرگش، یاد و خاطرش را زنده می‌دارد.
دکتر قریب در سال1288 شمسی در تهران چشم به جهان گشود ولی باید از موطن اصلی خاندان قریب، یعنی گرکان از توابع شهرستان آشتیان یاد کرد. محمد یکی از شش فرزند خانواده بود. زمانی که دوره ابتدایی را در مدرسه سروش آغاز کرد، صفت صراحت وشهامت غیر از هوشش، او را از دیگر همدرسانش متمایز می‌ساخت. پس از طی دوره ابتدایی تحصیلات متوسطه را در دارالمعلمین مرکزی که درآن روزگار از بهترین مراکز آموزشی متوسطه در تهران بود آغاز کرد. پس از طی این دوره‌ها و کسب رتبه اول دارالمعلمین، پدر فرهیخته ایشان- حاج علی اصغر قریب- هزینه سنگین تحصیل در خارج را متحمل شده و محمد در سال 1306(1927میلادی) عازم فرانسه شد. در بدو ورود به فرانسه وارد دانشکده پزشکی شهر رنس شد. پس از دو سال، با دریافت تقدیر نامه‌های فراوان از سوی استادان طب شهر رنس و دریافت بورسیه از سوی ایران، عازم پاریس شد. دانشکده‌ای که در سالهای دهه 30 میلادی از مراکز بزرگ آموزشی طب در جهان به شمار می‌رفت. سرانجام او پس از درک جدیدترین یافته‌های پزشکی جهان در سال 1317 به وطن بازگشت و در سال 1319 با سمت دانشیاری تا پایان عمر در دانشگاه تدریس کرد و صدها پزشک حاذق مسئول به ملت ایران تقدیم نمود. خدمات علمی ارزنده‌ی وی به طب اطفال ایران و افتخاراتی که در جهت اعتلای آن رشته کسب نمود، بی شمار است که در این مجال اندک تعدادی از آن‌ها را برخواهیم شمرد.
- 1319 تالیف کتاب بیماری‌های کودکان
- 1331(1954میلادی) کسب نشان افتخار «لژیون دونور» از سوی دولت فرانسه
- 1334 تأسیس «انجمن پزشکان کودکان ایران»
- 1347 افتتاح «مرکز طبی کودکان ایران»
- 1352 دریافت نشان درجه اول فرهنگ ایران از سوی وزارت آموزش وپرورش
- شرکت در کنگره‌های بین‌المللی و منطقه‌ای طب کودکان و انتشار مقالات متعدد در نشریات داخلی وخارجی که هنوز هم مورد استفاده اهل علم و تحقیق است.
جسم فعال واستوار دکتر قریب از سال 1349 با هجوم پیگیر بیماری مواجه شد. سرانجام در بهمن ماه 1353 بزرگترین استاد وپزشک اطفال ایران دارفانی را وداع گفت و به سرای باقی شتافت. باشد که آیندگان دریابند که «پزشک» بودن سهل است، اما باید «قریب» بود تا همیشه تاریخ در دل مردم مقرب افتاد.*
* برگرفته از کتاب نخستین‌ها تالیف دکتر شمس شریعت تربقان