دکتر رئیس کرمی: آموزش پزشکی باید از قالب کلاس‌های یک‌سویه خارج شود

به گزارش روابط عمومی موزه ملی تاریخ علوم پزشکی تهران، دکتر رئیس‌کرمی در سخنان خود با تقدیر از برگزاری این برنامه و طرح ایده پیوند میان هنر و آموزش پزشکی گفت: دکتر نمازی با ابتکار و علاقه فراوان، مسیر تازه‌ای را در آموزش پزشکی باز کرده‌اند. استقبال گرم دانشجویان از این برنامه نشان می‌دهد اگر از شیوه‌های نوین و خلاق آموزشی بهره بگیریم، دانشجویان همچنان همراه و مشتاق یادگیری خواهند بود. باید از شکل کلاس‌های سخنرانی یک‌طرفه فاصله بگیریم و تجربه‌های چندوجهی را در آموزش پزشکی بگنجانیم.
وی با اشاره به اهمیت کتاب‌هایی که به ارتباط میان طبابت، انسان‌گرایی و روایت پزشکی می‌پردازند، افزود: مطالعه آثاری مانند آنچه شما می‌گویید آنچه پزشک می‌فهمد می‌تواند درک عمیق‌تری از حرفه پزشکی به دانشجویان بدهد. این کتاب‌ها نشان می‌دهند که حواشی طبابت گاه به اندازه متن آن مهم است و فهم رابطه میان پزشک و بیمار به اندازه درمان فنی اهمیت دارد.
دکتر رئیس‌کرمی که متخصص بیماری‌های کودکان و فوق‌تخصص روماتولوژی اطفال است، با اشاره به تجربه‌های بالینی خود خاطرنشان کرد: در طب کودکان، نوع رابطه و همدلی پزشک با بیمار و خانواده او، در مسیر درمان اثرگذار است. بسیاری از بیماران که از کودکی تحت درمان بودند، وقتی به سن بزرگسالی می‌رسند و به همکاران بزرگسال معرفی می‌شوند، دوباره به ما بازمی‌گردند. این بازگشت، نتیجه همان پیوند انسانی و ارتباط عمیقی است که طی سال‌ها شکل گرفته است.
او در پایان تأکید کرد: آموزش پزشکی باید بر پایه درک انسان، احساس و ارتباط انسانی استوار باشد. هنر می‌تواند در این مسیر نقشی اساسی ایفا کند و چنین برنامه‌هایی می‌تواند سرآغاز بازاندیشی در روش‌های آموزش پزشکی باشد.

 

پیوند دیرینه‌ی پزشکی و هنر در دانشگاه تهران
دکتر حمیدرضا نمازی، استاد دانشکده پزشکی و رئیس موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران، نیز با اشاره به پیشینه‌ی گفت‌وگوی میان پزشکی و هنر در دانشگاه علوم پزشکی تهران گفت: در دهه ۱۳۲۰ دکتر علی‌اکبر سیاسی، رئیس وقت دانشگاه تهران و از بنیان‌گذاران یونسکو، جلسات مشترکی میان دانشجویان پزشکی و ادبیات برگزار کرد تا پزشکان و ادیبان زبان مشترکی برای گفت‌وگو درباره انسان و رنج بیابند. این سنت گفت‌وگو میان علم و هنر هنوز هم برای ما الهام‌بخش است.

او با اشاره به پیوند تاریخی هنر و آموزش پزشکی افزود: از نخستین سال‌های تأسیس دانشکده پزشکی، هنر نقاشی در خدمت آموزش آناتومی قرار گرفت و استادانی از گروه آناتومی در بنیان‌گذاری دانشکده هنرهای زیبا نقش داشتند. حتی نقاشان بزرگی چون پیکاسو، پیش از ورود به نقاشی مدرن، درک عمیقی از آناتومی بدن داشتند. این نشان می‌دهد که هنر و پزشکی دو ساحت جدا از هم نیستند، بلکه دو شیوه‌ی متفاوت برای شناخت انسان‌اند.

دکتر نمازی در بخش دیگری از سخنانش به تجربه‌های انسان‌گرایانه‌ی هنر در روان‌پزشکی اشاره کرد و گفت: از دهه ۱۳۴۰، بیماران در بیمارستان‌های روان‌پزشکی ایران نقاشی می‌کشیدند و آثارشان نه تنها ابزاری برای درمان، بلکه منبع درآمدی برای آنان شد. امروز نیز بسیاری از بیماران با فروش آثار هنری خود امرار معاش می‌کنند. این پیوند میان هنر و درمان، یکی از زیباترین وجوه پزشکی ایرانی است.

رئیس موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران، درباره مستند «چیزی در این قفس خالی» گفت: این فیلم با الهام از رابطه‌ی ونگوگ و پزشکش دکتر گاشه، می‌کوشد نشان دهد که چگونه می‌توان از ظرفیت‌های هنرهای تجسمی برای آموزش پزشکی بهره گرفت. اثر دکتر کیاسالار، پزشک، پژوهشگر اخلاق پزشکی و روزنامه‌نگار باسابقه‌ی حوزه سلامت، تجربه‌ای ارزشمند در تداوم سنت پیوند میان پزشکی و هنر است و به‌زودی در دانشگاه هاروارد نیز اکران خواهد شد.

دکتر نمازی در پایان ابراز امیدواری کرد که در آینده نزدیک، نمایشگاه ویژه‌ای با عنوان «پزشکی و هنر» در موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران برگزار شود تا آثار تاریخی مرتبط با حضور پزشکان در عرصه‌های هنری به نمایش درآید.