دانشکده پزشکی تهران تداوم تاریخی دارالفنون و نماد پیوند علم، ادب و مسئولیت اجتماعی است

به گزارش روابط عمومی موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران، دکتر حمیدرضا نمازی، رئیس موزه، گفت: پس از شکست‌های ایران در دوران عباس میرزا و محمدشاه قاجار از روس‌ها، امیرکبیر به این نتیجه رسید که راه نجات کشور نه در جنگ، بلکه در دانش و آموزش است. از همین اندیشه بود که نخستین نهاد آموزشی مدرن ایران یعنی دارالفنون تأسیس شد؛ مدرسه‌ای که آموزش‌های نظامی، فنی و پزشکی را در کنار هم بنیان نهاد.

وی با اشاره به همه گیری بیماری ها افزود: در آن دوران بیماری‌ها و همه‌گیری‌هایی چون وبا و طاعون، جان مردم را بیشتر از جنگ‌ها می‌گرفت. از این رو، نخستین پایه‌های آموزش پزشکی مدرن در ایران گذاشته و شعبه طب و دواسازی به دارالفنون افزوده شد.

دکتر نمازی با اشاره به نقش معلمان خارجی دارالفنون توضیح داد: به پیشنهاد امیرکبیر، استادانی از اتریش و سپس از فرانسه به ایران آمدند. نخستین معلمین طب، پولاک و تولوزان بودند که فارسی آموختند، کتاب‌های پزشکی به این زبان نوشتند و برای سالیان طولانی در ایران ماندند. این معلمان سفیران فرهنگی ایران در اروپا شدند.

وی سپس از نخستین ایرانیان تحصیل‌کرده در اروپا یاد کرد و گفت: میرزا محمد کرمانشاهی یکی از درخشان‌ترین چهره‌های تاریخ پزشکی ایران است. او شاگرد لویی پاستور شد و نخستین پایان‌نامه علمی یک ایرانی را در پاریس نوشت؛ رساله‌ای درباره صداهای قلبی که در منابع علمی جهان نیز ارجاع یافته است.

رییس موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران،  در ادامه با اشاره به تحولات پس از دارالفنون گفت: با فروکش‌کردن حمایت مالی دولت در اواخر دوره ناصری، شاگردان پزشکی برای حفظ شعبه طب، تئاتر اجرا کردند و با درآمد حاصل از فروش بلیت، چرخ آموزش پزشکی را چرخاندند. این روحیه مسئولیت اجتماعی و میراث ماندگار دانشکده پزشکی تهران است.

دکتر نمازی با بیان اینکه «تداوم تاریخی دارالفنون در دانشکده پزشکی تهران تجسم یافت»، افزود: دانشکده پزشکی کنونی در دهه ۱۳۱۰ خورشیدی با طراحی یکی از برجسته‌ترین معماران آن دوره ساخته شد. ستون‌های بلند و سقف‌های مرتفع این بنا نمادی از آرزوهای بلند و روحیه مراقبتی پزشکان آینده است.

رئیس موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران سپس با ذکر نمونه‌ای الهام‌بخش گفت: دکتر ابوالقاسم بختیار، بنیان‌گذار نخستین سالن تشریح دانشگاهی ایران، مردی بود که در ۴۴ سالگی دیپلم گرفت، به آمریکا رفت، پزشکی خواند و با بازگشت به ایران، در ساخت بنای دانشکده پزشکی و سالن تشریح کمک کرد.

او تأکید کرد: از همان آغاز، در دانشکده پزشکی تهران، علم با ادبیات و فرهنگ درآمیخت. نخستین مجله دانشگاهی ایران، نخستین پایان‌نامه دانشگاهی کشور با موضوع آب، و حتی سرود ملی “ای ایران” در همین دانشکده پدید آمد. ما پایه‌گذاران میان‌رشتگی و گفت‌وگوی میان علم و انسان بودیم.