بزرگداشت دکتر مرتضی مصفا

گالری

در این مراسم که جمعی از استادان پیشکسوت دندانپزشکی و اعضای هیأت علمی دانشکده دندانپزشکی و دانشجویان و علاقه‌مندان به استاد مصفا حضور داشتند 29 بهمن ماه 97 در تالار شهیدهدایت، دانشکده دندانپزشکی برگزار شد.

ابتدای مراسم، دکتر رکن رئیس دانشکده دندانپزشکی، ضمن خوش آمد گویی به مدعوین و میهمانان و همچنین موزه ملی تاریخ علوم پزشکی جهت برگزاری این مراسم،  از استاد مصفا به عنوان نیم قرن تجربه یاد کردند و ایشان را اسطوره پشت کار و تلاش در راه اعطلای دندانپزشکی نامیدند.

در ادامه مراسم دکتر جلیلی استاد پیشکسوت روانپزشکی، دکتر یزدی عضو پیوسته فرهنگستان علوم پزشکی ، دکتر نمازی رئیس موزه ملی تاریخ علوم پزشکی، دکتر دادمنش استاد پیشکسوت دندانپزشکی  سخنرانی کردند.

دکتر مصفا انسانی به تمام معنا والا و بی ادعا و بی توقع و به معنای واقعی مصفا هستند

 

خلاصه زندگینامه دکتر مصفا

دکتر مرتضی مصفا، متولد 1305 در شهر اصفهان بدنیا آمد. تحصیلات متوسطه خود را در آن شهر گذراند. در سال 1322 در دانشکده دندانپزشکی پذیرفته و در سال 1326 فارغ التحصیل شد. بعد از اتمام خدمت نظام وظیفه، در سال 1328 به عنوان هیأت علمی به استخدام دانشکده دندانپزشکی درآمد. ایشان در پست هایی همچون ریاست درمانگاه و ریاست بخش پروتز خدمات ارزنده ای ارائه نمود. مقالات متعددی در مجله دندانپزشکی به چاپ رسانده و کتابی در باره پروتز پارسیل، حاصل کار وی است. 

دکتر مصفا، بعد از طی مرحله دانشیاری، به کسب مقام استادی نایل آمد. سرانجام در سال 1354 بازنشسته گردید. 

این گزارش حاکیست، استاد مصفا طی مصاحبه ای در مورد تاریخچه و تأسیس دانشکده دندانپزشکی با بیانی شیوا، چنین اظهار داشت: تا سال 1302، مدرسه طب، داروسازی و وزارت معارف در ساختمان دارالفنون قرار داشت. در زمان ناصرالدین شاه، هایبنت سوئدی به سمت دندانساز استخدام و 35 سال در ایران ماند. حکومت های وقت، دندانسازانی از اروپا و امریکا استخدام می کردند. بنابر پیشنهاد دکتر ملچارسکی لهستانی، دندانساز مخصوص دربار، از طرف دربار دستور تأسیس مدرسه دندانسازی، به اعتمادالدوله قره گزلو، وزیر معارف وقت، داده شد و مدرسه دندانسازی در سال 1309 تأسیس گردید. به پیشنهاد سلیمان میرزا، وزیر معارف وقت، پارک اتابک متعلق به ظل السلطان پسر ناصرالدین شاه به مبلغ 39 هزار تومان خریداری و در نتیجه مدرسه طب، داروسازی و وزارت معارف، به محل جدید خیابان اکباتان منتقل گردید که دو اتاق و یک زیرزمین به مدرسه دندانسازی داده شد. سپس به علت کمبود جا، به ساختمان سعدالدوله واقع در چهار راه مخبرالدوله، بعداز آن هم به بیمارستان معتمد در خیابان آقا شیخ هادی و سرانجام، بعد از احداث دانشگاه فعلی، مدرسه طب، دواسازی و دندانسازی به آن مکان منتقل گردید که در تمام این مدت، مدرسه دندانسازی وابسته به مدرسه طب بود، ولی از سال 1335 مستقل گردید و در 26 بهمن 1322 مدرسه دندانسازی به دانشکده دندانپزشکی تغییر نام یافت.

از زمان تاسیس مدرسه دندانسازی در سال 1309 تا سال 1313 ریاست آن با دکتر ملچارسکی و معاونت آن را دکتر محسن سیاح برعهده داشت که این دو به همراه آشوت هارتونیان و شهریار سلامت که هردو کارآموز بودند، هیأت علمی دانشکده محسوب می شدند. دکتر محمود سیاسی، دکتر حیدر سرخوش و دکتر حسن ریاض بعد از اتمام تحصیلات در خارج از کشور و بازگشت به تهران، به عنوان دانشیار به استخدام دانشکده درآمدند که در سال 1328 همین افراد معدود هیأت علمی دانشکده را تشکیل می دادند. 

وی ادامه داد که در سال تحصیلی 1314-1313 تعداد فارغ التحصیلان: 10 نفر، 1315-1314 تعداد فارغ التحصیلان: 9 نفر، 1316-1315 تعداد فارغ التحصیلان: 20 نفر، 1317-1316 تعداد فارغ التحصیلان: 10 نفر، 1318-1317 تعداد فارغ التحصیلان: 8 نفر بوده است. 

استاد پیشکسوت دانشگاه، در ابتدا شرط ورود به مدرسه دندانسازی را داشتن سیکل (کلاس 9) و دوره مدرسه را 3 سال، از سال 1318 ورودی با دیپلم کامل متوسطه و دوره 4 سال، در سال 1333 دوره 5 سال، از سال 1346 دوره مدرسه 6 سال، ذکر نمود که از سال 1313 تا 1325، دکتر سیاح سرپرست دانشکده بوده است. از سال 1325 تا 1330 دکتر حیدر سرخوش و از سال 1330 تا 1335 دکتر محمود سیاسی سرپرستی دانشکده را داشتند. در سال 1335 در زمان ریاست دانشگاهی دکتر منوچهر اقبال که دانشکده مستقل گردید تا سال 1347، ریاست دانشکده برعهده دکتر محسن سیاح بود. ریاست دانشگاه در سال 1347، همزمان با انقلاب آموزشی رامسر، با پروفسور رضا بوده و دانشکده دندانپزشکی با 2 معاون آموزشی و اداری (دکتر اسماعیل یزدی و دکتر اصغر اشرفی) اداره می گردید. در سال 1350-1348 ریاست دانشگاه، دکتر علی نقی علیخانی و ریاست دانشکده دکتر اسماعیل یزدی بود. سرپرست دانشکده دندانپزشکی در سال 1352-1350، دکتر مرتضی معین زاده و از سال 1352 تا 1354 دکتر عمران بختیاری، سال 1357- 1354 دکتر نیک زاد جاوید، بوده است. با شروع انقلاب در سال 1357، دانشگاه و دانشکده رییس نداشت و از طریق شورای هماهنکی اداره می شد. شورای هماهنگی در تاریخ 16 اسفندماه 1357، دکتر پرویز بنی کریم را به عنوان سرپرست موقت دانشکده برگزیدند. بعد از آن دکتر مهدی فرمند و سپس دکتر داود توسلی، تا قبل از انقلاب فرهنگی، ریاست دانشکده را بر عهده داشتند. بعد از بازگشایی دانشگاه، دکتر فاضل به مدت 8 سال، دکتر اسماعیل پورهاشمی 5 سال، دکتر حسین درّریز، 2 سال، دکتر فرشته بقایی 8 سال و دکتر عباس منزوی تا این اواخر بمدت 5 سال ریاست دانشکده را بر عهده داشتند و سپس مجددا دکتر فاضل ریاست دانشکده را بر عهده گرفته اند. 

دکتر مصفا، دعوت در کنگره ها را راهی جهت بهره گیری دانش آموختگان جوان از تجارب اساتید باتجربه و پیشکسوت خواند و تلاش ریاست دانشگاه در زمینه های علمی را ایثارگرانه دانست که دانشگاه را همگام با دانشگاه های خارجی به پیش می برد. 

 

خبر و عکس:سرور قادری